Dual-Task Stroop Paradigma voor het detecteren van cognitieve tekorten bij hoogfunctionerende beroertepatiënten

Beroerte is de belangrijkste oorzaak van invaliditeit bij mensen¹ en kan verschillende gradaties van motorische, cognitieve, emotionele en andere functionele tekorten veroorzaken². Sommige patiënten met een beroerte met een betere prognose en slechts lichte functionele defecten vertonen een grotere functionele autonomie in dagelijkse activiteiten, maar de functionele toestand van hun handicap is mogelijk niet voldoende om hun terugkeer naar het werk of eerdere activiteiten te ondersteunen. Deze patiënten worden hoogfunctionerende beroertepatiënten genoemd ^3,4. Vanwege hun kleine functionele tekorten is het moeilijk om hun disfuncties te identificeren, vooral in termen van cognitieve functies, door de algemene beoordeling van functieschalen, zoals de Montreal cognitive assessment (MoCA) ⁵ en clinical dementia rating (CDR)⁶, die een plafondeffect en een slechte gevoeligheid hebben voor het identificeren van mild functionele defecten bij hoogfunctionerende beroertepatiënten. Daarom is het noodzakelijk om objectieve en eenvoudige methoden te ontwikkelen om cognitieve disfunctie bij hoogfunctionerende beroertepatiënten te identificeren.

In de afgelopen jaren zijn de voordelen van het dual-task paradigma in assessment en training geleidelijk aan^{gewaardeerd 7,8}. Patiënten kunnen bijvoorbeeld normaal presteren op eenvoudige cognitieve afzonderlijke taken (bijv. Berekening), maar vertonen verschillende gradaties van cognitieve achteruitgang wanneer extra taken worden toegevoegd ^9,10 (bijv. Lopen tijdens het tellen). Manaf et al. vonden dat patiënten met een beroerte vaak compenserende strategieën gebruiken bij het uitvoeren van cognitief-motorische dubbele taken, zoals het handhaven van stabiliteit door cognitieve taakprestaties op te offeren¹¹. Daarom kan de dual-task assessment voordelen hebben bij het identificeren van cognitieve tekorten bij patiënten met een hoogfunctionerende beroerte. Aan de ene kant ligt de inhoud van de dual-task assessment dichter bij het dagelijks leven dan een enkele taak, zoals wandelen terwijl je de omgeving observeert of praten en bellen. In eerdere studies waren de taak lopen + benoemen en lopen + oversteken van obstakels ontworpen om het lopen in echte omgevingen te simuleren¹².

Aan de andere kant heeft het uitvoerende vermogen in duale taken een nauwe relatie met verdeelde aandacht (behorend tot de categorie geavanceerde cognitieve functie)¹³. Verdeelde aandacht is het vermogen om meerdere taken tegelijkertijd uit te voeren en de aandacht toe te wijzen aan twee of meer taken¹⁴. Deze cognitieve vaardigheid is van groot belang om de efficiëntie van dagelijkse activiteiten te verbeteren. Daarom kunnen de resultaten van de dual-task assessment worden gebruikt om de verdeelde aandacht van het individu weer te geven. Normaal gesproken kunnen mensen in hun dagelijks leven twee of meer eenvoudige taken tegelijkertijd uitvoeren en worden ze niet gestoord. Wanneer de hersenfunctie echter is aangetast, kan er meer dual-task interferentie zijn wanneer u wordt geconfronteerd met eenvoudige dubbele taken; dat wil zeggen, bij het uitvoeren van dubbele taken kan de verminderde verdeelde aandacht er waarschijnlijk voor zorgen dat de uitvoering van een of twee taken wordt aangetast¹⁵. Er wordt geconcludeerd dat het waarschijnlijker is dat dual-task uitvoering in staat is om geavanceerde cognitieve functiestoornissen te detecteren bij patiënten met een hoogfunctionerende beroerte.

Het Stroop-paradigma is een klassiek experimenteel paradigma om het Stroop-effect (ook bekend als het conflicteffect)¹⁶ te bestuderen, dat veel is gebruikt bij aandachtsbeoordeling in cognitieve functietests, vooral op het gebied van aandachtsremming¹⁷. Het klassieke Stroop-effect verwijst naar het feit dat het voor individuen moeilijk is om snel en nauwkeurig te reageren op niet-dominante stimuli vanwege de interferentie van de dominante respons. Dit resulteert in een langere responstijd en een lagere responsnauwkeurigheid voor niet-dominante stimuli. Het verschil in reactietijd of nauwkeurigheid tussen dominante en niet-dominante reacties is het Stroop-effect¹⁸. Daarom vereist de Stroop veel aandacht¹⁹. Kleinere Stroop-effecten vertegenwoordigen een hogere aandachtsremming, terwijl grotere Stroop-effecten een afname van aandachtsremming vertegenwoordigen¹⁸.

Het Stroop-paradigma kan meer geschikt zijn voor het beoordelen van cognitieve disfunctie bij patiënten met een hoogfunctionerende beroerte en heeft een hogere gevoeligheid en specificiteit voor aandachtsbeoordeling dan de traditionele klinische beoordelingsschaal²⁰. Daarom ontwierp deze studie een dual-task assessment op basis van het Stroop-paradigma om cognitieve tekorten te identificeren bij hoogfunctionerende beroertepatiënten. Het protocol omvat ook klinische beoordeling van de cognitieve functie, de motorische functie van de onderste ledematen en de balansfunctie bij patiënten met een beroerte om ervoor te zorgen dat patiënten de beoordeling met twee taken kunnen voltooien. Functionele nabij-infraroodspectroscopie (fNIRS) werd gebruikt als een objectief evaluatie-instrument voor de hersenfunctie om de activering van de hersenfunctie bij hoogfunctionerende beroertepatiënten onder de dubbele taak te detecteren. De effectiviteit en haalbaarheid van het dual-task beoordelingsschema op basis van het Stroop-paradigma werden geverifieerd vanuit het perspectief van neuroimaging, dat nieuwe aspecten biedt voor de klinische praktijk.