Interne receptoren zijn oplosbare eiwitten die signaalmoleculen in cellen binden, of in het cytoplasma of de kern om een reactie te activeren, zoals een verandering in genexpressie. Typisch, de liganden die binden voor interne receptoren zijn hydrofoob, niet-polaire moleculen die diffunderen door het plasmamembraan van de beoogde cellen, of zijn verbindingen die intracellulair kunnen worden gesynthetiseerd. Zodra een ligand bindt, wordt een conformationele verandering teweeggebracht in de receptor, waardoor het kan binden met andere moleculen in de cel. Bijvoorbeeld wanneer het hormoon testosteron of zijn enzymatisch geconverteerde vorm, dihydrotestosteron, dht, bindt zich aan een androgeenreceptor in het cytoplasma, het ligandgebonden complex ondergaat dan structurele veranderingen, waardoor het de kern in kan gaan, dimatiseert en een DNA-bindingsplaats blootstelt, een gebied op de receptor dat herkent specifieke nucleotidesequenties van DNA. In dit geval worden de gebieden van binding hormoon genoemd, of androgeen-responselementen, die de activiteit van bepaalde genen moduleren, ofwel het bevorderen of blokkeren van de synthese van mRNA’s om androgeen-specifieke effecten in cellen te bemiddelen.