Een gestandaardiseerde methode voor de meting van elbow kinesthesie

Proprioceptieve informatie is een belangrijke bijdrage aan de controle van de menselijke beweging. Proprioceptieve tekorten begeleiden een breed scala van neurologische aandoeningen, zoals beroerte^1,2,3,4,5,6, de ziekte van Parkinson⁷, en zintuiglijke neuropathieën⁸. Orthopedische verwondingen zoals ligament en spierscheuren is ook aangetoond dat proprioceptieve functie te verminderen⁹. De constructie van proprioceptie wordt vaak getest in klinische uitkomstmaatregelen via detectie van door de aanbieder aangebrachte kleine wijzigingen in vinger – of teenpositie^{10,11,12,13,14}. Dergelijke maatregelen leveren relatief grove metingen op: “afwezig”, “verminderd”, “normaal”¹². Hoewel voldoende voor de detectie van grove proprioceptieve stoornissen , zijn laboratoriummechanische testmethoden nodig om subtiele proprioceptieve stoornissen¹⁴,^15,,16nauwkeurig te meten .

Onderzoekers en clinici verdelen proprioceptie vaak in submodaliteiten voor meting. De meest onderzochte submodaliteiten van proprioceptie zijn gezamenlijke positie zin (JPS) en kinesthesie, meestal gedefinieerd als het gevoel van beweging^3,16,17. Gezamenlijke positie zin wordt vaak getest via actieve matching taken, waar individuen repliceren een referentie gezamenlijke hoek^18,19. Kinesthesie wordt vaak gemeten met behulp van de drempel tot detectie van passieve beweging (TDPM), waarbij de ledemaat van een deelnemer passief langzaam wordt bewogen, waarbij de deelnemer het punt aangeeft waarop beweging voor het eerst wordt gedetecteerd^16,17,19. Meting van TDPM vereist doorgaans het gebruik van gespecialiseerde apparatuur om de langzame passieve beweging te bieden en het detectiepunt aan te duiden¹⁷.

Op verschillende gewrichten zijn geldige en betrouwbare resultaten gevonden met tdpm-methoden^{9,16,19,20,21,22}. Er is echter een aanzienlijke variatie in TDPM-apparatuur en -methoden , waardoor een uitdaging ontstaat voor de vergelijking van de bevindingen in studies^16,17. Laboratoria ontwikkelen vaak hun eigen ledematen beweging en meetapparatuur, of gebruik maken van dure commerciële apparaten en software¹⁶. Passieve bewegingssnelheden variëren ook; van invloed is op de bewegingssnelheid op detectiedrempels^7,16,23. Er is een gestandaardiseerde, gemakkelijk reproduceerbare methode nodig die TDPM kan kwantificeren over een reeks bijzondere waardeverminderingsniveaus. Omdat de anatomie en fysiologie van elk gewricht verschilt, moeten protocollen gezamenlijk specifiek¹⁹zijn. Het hier geschetste protocol is specifiek voor het ellebooggewricht. De methoden van dit protocol kunnen echter nuttig zijn om protocollen voor andere gewrichten vast te stellen.

Om de generaliability voor sensorimotorische onderzoekslaboratoria te vergroten, zou het voorkeursapparaat voor het verstrekken van de passieve beweging voor elleboog-TDPM-tests commercieel beschikbaar zijn tegen een betaalbare prijs. Daartoe werd gekozen voor een elleboog continue passieve beweging (CPM) machine (beschikbare snelheidsbereik 0,23°/s – 2,83°/s) om de gemotoriseerde, consistente beweging te produceren. CPM machines worden vaak gevonden in revalidatie ziekenhuizen en medische aanbod winkels en kan worden gehuurd of geleend om onderzoekskosten te verlagen. Aanvullende apparatuurvereisten zijn onder andere items die vaak worden aangetroffen in sensorimotorische laboratoria (d.w.z. elektrogoniometer- en elektromyografie (EMG)-sensoren) en bouwmarkten (bijvoorbeeld PVC-pijp, snaar en tape).

Twee verschillende groepen werden getest om de meeteigenschappen van dit TDPM-protocol te onderzoeken: gezonde volwassenen en volwassenen met een chronische beroerte. Voor de volwassenen met een chronische beroerte werd de ipsilesional (d.w.z., minder aangetaste) arm getest. Kinesthetische zin in de ipsilesional elleboog bij volwassenen met een chronische beroerte kan normaal lijken bij klinische testen, maar verminderd bij de evaluatie met behulp van kwantitatieve laboratoriummethoden^5,15. Dit voorbeeld illustreert het belang van het ontwikkelen en gebruiken van gevoelige en nauwkeurige maatregelen van somatosensorische stoornissen en maakt dit een nuttige populatie voor testdoeleinden. Voor de validatie van dit protocol hebben we de bekende groepenmethode²⁴gebruikt. We vergeleken TDPM met een andere kwantitatieve maatregel van kinesthesie, de Brief Kinesthesia Test (BKT). De BKT is aangetoond gevoelig te zijn voor ipsilesional bovenste ledematen bijzondere waardevermindering na beroerte²⁵. De tablet-gebaseerde versie (tBKT) werd gebruikt in deze studie, omdat het dezelfde test als de BKT, toegediend op een tablet met meer proeven. De tBKT is aangetoond stabiel te zijn in een week test-hertest meting en gevoelig voor proprioceptive knockdown²⁶. Het was verondersteld dat de elleboog TDPM en tBKT resultaten zou worden gecorreleerd als sensorimotorische controle van de elleboog bijdraagt aan BKT prestaties²⁶.

Het doel van dit document is om een gestandaardiseerde methode voor het meten van elleboog TDPM die reproduceerbaar is met behulp van gemeenschappelijke apparatuur schetsen. Er worden gegevens gepresenteerd met betrekking tot betrouwbaarheid en initiële validiteitstesten van de methode, evenals de haalbaarheid van gebruik voor personen zonder bekende pathologie, en degenen die werden verondersteld een milde somatosensorische stoornis te hebben.