Batı toplumlarında, iyi, sağlıklı ve genç görünmek, kendini iyi hissetmek, uyum sağlamak, başkalarıyla etkileşime girmek ve başarılı olmak, benlik kavramının ve benlik saygısının temel bir unsuru haline gelmek için çok önemlidir. Bir kişinin vücudundan ne kadar memnun olduğu, kişisel algıya, özellikle de fiziksel görünüme ve vücudun işleyişine nasıl hissettiğine, algıladığına, hayal ettiğine ve tepki verdiğine ^{bağlıdır1,2}. Bu tanımı izleyerek, bu yapı içinde niteliksel olarak farklı iki boyut tanımlamak mümkündür. Bir yandan, vücudun boyutunu, şeklini ve oranlarını değerlendirmeye bağlı olan algısal boyut vardır; öte yandan, bu araştırmaya konu olan bilişsel-duygusal etki alanı (yani ‘vücut ^{memnuniyeti’3}) vardır.

Esasen, vücut tatmini, bir kişinin fiziksel görünümünü kabul etme ^derecesidir4, bu değerlendirme başkalarıyla etkileşimde kişisel güveni artırdığında özgüveni olumsuz ve olumlu yönde etkiliyorsa ^{kötüdür5,6}. Geleneksel olarak, bir kişi yaşlandığında ve yaşamın son aşamasına girdiğinde (orta yaş için kesme noktası olarak 50 yaşını alarak), vücut imajı endişelerinin önemli ölçüde azaldığı düşünülmektedir. Başka bir deyişle, ergenlik ^{ve gençlikte} tipik vücut imajı hakkında algısal bozulmaların yaşlı insanlarda ^{nadir olduğuna inanılmaktadır9,10}. Bunun nedeni, endişe odağının ağırlık ve zindelikten sağlık eksikliği ve fiziksel düşüşle daha ilişkili diğer önemli fiziksel kusurlara kaymasıdır.

Bu çizgide, bilimsel literatür, yaşlı insanların fiziksel görünümüyle ilgili temel endişelerin, fitness kaybı, buruşma ve yaşlanma cildi, saç dökülmesi ve gri saç, vücut kokusu gibi yaşlanma belirtilerine odaklandığını ^{göstermiştir11,12}. Ayrıca, bu yaşlanma belirtilerinin algılanması evrimsel ve uyarlanabilir bir rol oynamaktadır, çünkü insanların yaşlanmanın giderek farkına varmasını sağlar, böylece fiziksel görünümün dönüşümünü ve bozulmasını kabul etmeye yardımcı olur. Bu doğru olsa da, yaşlanma bilincinin vücut memnuniyetini olumsuz etkilediği daha az doğru değildir. Boşuna değil, yaygın ‘orta yaş krizi’ olgusu, kişinin yaşlaştığını fark etmeye başladığı bir devrilme noktasını ifade eder ve bazı durumlarda, bu, düzgün bir şekilde ele alınmazsa, kişisel refah ve ruh sağlığına müdahale edebilecek depresif semptomlarla birlikte ^gelir11,13.

Senescence farkındalığından kaynaklanan psikolojik ve duygusal etkiler ^{incelenmiştir14}. Bu anlamda, fiziksel görünümün bozulması, birinin senescence15’in gelişiyle ilgili yaşayabileceği en kesin işaret olarak kabul ^edilmiştir. Bu, alakasız ve değersiz bir sosyal rol oynama hissi ile birleştiğinde ¹⁶. Bu nedenle, ‘yaşlı bir kişi’ olarak kendini tanımlama, yeni sınırlamaların ve olumsuz koşulların kademeli olarak kabul edilmesiyle geri dönülmez bir şekilde bağlantılıdır. Böylece, yaşlı kişi anksiyete, stres veya depresyon gibi zorluklar ve duygusal sorunlar yaşamaya başlar. Kısa bir süre sonra, kişi yaşlanma ile ilgili fiziksel sınırlamaları kötü kabul ederken olumsuz sosyal rollerle kendini ^{tanımlayabilir17,18}.

Ergenler ve gençler gibi farklı yaş gruplarında müdahale programları ile memnuniyet ve vücut imajının düzelebileceği bilinmektedir1,19. Buna örnek olarak, Maganto’nun Cash (1997)²⁰ ve PICTA’nın (İspanyolca’da vücut imajı ve yeme bozuklukları üzerine önleyici program) iyi bilinen müdahaleleri gösterilebilir. del Río ve Roiz (2002)²¹, ayrıca daha yeni programlar (Kilpela ve diğ., 2016)²², Halliwell ve ark. (2016)²³, McCabe ve ark. (2017)²⁴ veya Bailey, Gammage ve Van Ingen (2019)²⁵ . Bununla birlikte, Sánchez-Cabrero (2012)²⁶ tarafından geliştirilen ve bu çalışmanın doğrulamayı amaçladığı ‘IMAGINA’ adı verilen müdahale dışında hiçbiri olgun insanları hedef almamaktadır ve çoğunlukla kadınlara odaklanmamaktadır. Vücut imgesine terapötik bir müdahalenin kendini kabul etmeye katkıda bulunabileceğini ve gençlerde olumlu bir benlik geliştirebileceğini varsayalım. Bunu uygulamamak ve vücutlarında radikal değişikliklerle karşılaşan yaşlı insanlara müdahale etmek için hiçbir neden yoktur27,28,29.

Deneysel tasarım, nedensel ilişkilerin belirlenmesi ve terapötik bir müdahalenin iyileştirmeler üretip üretmediğini değerlendirmek için en etkili metodolojidir. İlk olarak, müdahale etkisini müdahale eden değişkenlerin geri kalanından izole etmek gerekir, sosyal bilimlerde çok maliyetli ve karmaşık bir şey, çünkü etkileyebilecek faktörler neredeyse sayısızdır. İkinci olarak, ayrıca tedavi öncesi karşılaştırma, kontrol ve deneysel gruplar arasındaki karşılaştırmalar, katılımcıların kontrol ve tedavi koşullarında randomizasyonu ve en ilgili müdahale değişkenlerinin incelenmesini gerektirir. Bu nedenle, bu deney iki ana hedefi takip eder: (1) genel bir programda kazanılan ilerlemeye kıyasla (spesifik olmayan) belirli bir vücut memnuniyeti programına kaydolen 50 yaşın üzerindeki kişilerin vücut imaj memnuniyetindeki iyileşmeyi analiz etmek; (2) beden tatmini ile yaş, cinsiyet, ilişki durumu, katılım zamanı, metropol veya kırsal konutta yaşama gibi araya giren değişkenler arasındaki ilişkiyi incelemek.