A high-throughput microarray method for the identification of polymers which reduce bacterial surface binding on medical devices is described.
Medical devices are often associated with hospital-acquired infections, which place enormous strain on patients and the healthcare system as well as contributing to antimicrobial resistance. One possible avenue for the reduction of device-associated infections is the identification of bacteria-repellent polymer coatings for these devices, which would prevent bacterial binding at the initial attachment step. A method for the identification of such repellent polymers, based on the parallel screening of hundreds of polymers using a microarray, is described here. This high-throughput method resulted in the identification of a range of promising polymers that resisted binding of various clinically relevant bacterial species individually and also as multi-species communities. One polymer, PA13 (poly(methylmethacrylate-co-dimethylacrylamide)), demonstrated significant reduction in attachment of a number of hospital isolates when coated onto two commercially available central venous catheters. The method described could be applied to identify polymers for a wide range of applications in which modification of bacterial attachment is important.
Polymer microarrays geminiaturiseerde high-throughput platforms waarin tot 7000 1 polymeren op glazen objectglaasjes geprint parallelle analyse met prokaryote of eukaryote cellen 2. De hier gepresenteerde methode gebaseerd op wat we eerst in 2010 3 beschreven. Dit bewakingssysteem is toegepast op tal van celtypen waaronder humane hepatocyten 4, 5 stamcellen, renale tubulaire epitheelcellen 2, bacteriën 3,6 en protozoïsche pathogenen 7. In elk geval, polymeren ter bevordering of weerstaan binding van de cellen onder studie werden geïdentificeerd 8. Complexen van DNA met synthetische polykationische polymeren zijn ook gebruikt in de microarray-formaat voor high-throughput screening van kandidaten gentransfectie 9. En het screenen op cellen-substraatinteracties zijn polymeer microarrays ook gebruikt voor het evalueren materiaaleigenschappen 10.
"> Het vermogen van synthetische polymeren hechting van bacteriën te moduleren op een oppervlak is goed gevestigd 3,6,11. Talrijke factoren lading, hydrofobiciteit en oppervlakteruwheid van het polymeeroppervlak is bekend dat invloed bacteriële binding. De conventionele benadering van het ontdekken biomaterialen dat weerstaan binding van bacteriën door middel van opeenvolgend of empirisch ontwerpen en testen van een materiaal op een moment zijn arbeidsintensief, kostbaar en tijdrovend proces. Polymer microarrays bieden een aantrekkelijk alternatief voor het omzeilen van dergelijke beperkingen.-Oppervlak geassocieerde bacteriën groeien als een complexe populatie een biofilm genoemd – zoals biofilms zijn zeer goed bestand tegen een groot aantal milieu-invloeden en antibiotica. Dit is gedeeltelijk te wijten aan hun dichte extracellulaire matrix (bestaande uit eiwitten, polysacchariden en nucleïnezuren) 12 en voor een deel te wijten aan de verhoogde aanwezigheid van robuuste "persistor" cellen in biofilms 13. although de precieze mechanismen oppervlakte vereniging en daaropvolgende biofilmvorming moeilijk te karakteriseren, wordt algemeen aangenomen dat er drie verschillende stadia van groei oppervlak 14-16. Aanvankelijk, omkeerbare bevestiging wordt gevolgd door een sterkere hechting van cellen, de instelling van een biofilm door productie van een extracellulair eiwit en polysaccharide matrix en celproliferatie. Ten slotte is de mature biofilm releases vrij levende plankton cellen, die nieuwe infecties elders kunnen initiëren. Bacteriën-afstotende polymeren die de initiële hechting van bacteriën te voorkomen en verhinderen aldus vroege stadia van biofilmvorming, potentieel vormen een uitstekende oplossing voor het minimaliseren van infecties. Gezien de toename van antibioticaresistentie (en ook de intrinsiek hogere weerstand van oppervlakte-geassocieerde bacteriën 12), antibiotica-vrij middel om infecties van bijzonder belang. In een ziekenhuis, bacteriën-afstotende polymeercoatings kunnen direct medische toepassing bij de reductie van nosocomiale infecties, die ongeveer geïmplanteerde apparaten 17 gewoonlijk te vormen.
Hier wordt een high-throughput werkwijze voor het screenen van polymeren voor 381 afstotende werking tegen diverse pathogene bacteriën geassocieerd met nosocomiale infecties, gevolgd door hit validatie en navolgende bekleding en kwantitatief centrale veneuze catheter vervaardigd beschreven (figuur 1). In het kort werden de polymeren gespot op agarose gecoate objectglaasjes door contactdruk en na drogen en sterilisatie werden de geminiaturiseerde arrays geïncubeerd met klinisch belangrijke bacterieculturen. Na incubatie werden de microarrays voorzichtig gewassen en bacteriële hechtende cellen werden gekleurd en gevisualiseerd door fluorescentie. Vervolgens polymeren die bacteriële binding remden werden onderzocht op grotere schaal door bekleding op glazen dekglaasjes en gevisualiseerd door elektronenmicroscopie. geselecteerde repelleende polymeren werden vervolgens gecoat op commerciële katheters en naar aanhechting van bacteriën te verminderen met bijna 100-voudig.
Aanhechting van bacteriën aan een oppervlak een complex proces bepaald door een groot aantal factoren afhankelijk van de bacteriën, de eigenschappen van het oppervlak, het omringende medium en de fysieke omgeving. Hoewel bepaalde chemische groepen is bekend dat bacteriële binding beïnvloeden (polyglycolen, bijvoorbeeld kenmerkend resist attachment 11), het correleren van de biologische gevolgen van polymeren met hun chemische structuren moeilijk, rationeel ontwerp van polymeren voor specifieke functies uitdagend. Bij gebrek aan gedetailleerde hechtmechanieken, hebben andere studies geprobeerd om natuurlijk voorkomende afstotende oppervlakken met langdurige en uitgebreide optimalisatieprocessen 21 nabootsen. De geminiaturiseerde high-throughput hier gepresenteerde methode overwint deze problemen door het vergemakkelijken van parallel screenen van honderden polymeren leads identificeren voor verdere studie.
De resultaten van de microarray methode voornamelijk dienen om identify waarschijnlijk leiden kandidaten. Figuur 2 toont 22 kandidaten met lage bindingsaffiniteit van ten minste één soort, terwijl figuur 3 toont de duidelijke vermindering bindingscapaciteit. Alle 22 low-bindende polymeren in figuur 2 getoond werden voorwaarts gemaakt in scale-up experimenten, waarin de beste (in termen van afstoting en coating eigenschappen) waren vastbesloten om PU83, PA13 en PA515 zijn (figuren 4 en 5). Polyacrylaten bieden meer flexibiliteit in polymerisatiewerkwijzen en dus de laagste bindende polyacrylaat, PA13, werd gekozen katheter coating studies (figuren 6 en 7). Meer gedetailleerde verdere werkzaamheden op andere kandidaten werd uitgevoerd en is elders 6 gemeld.
Door middel van een aantal experimentele iteraties vonden we een aantal kleine stappen waren sleutel tot succes en reproduceerbaarheid. Alsook om de hechting van depolymeren de glasplaatjes, met gebruik van agarose onder-coating zorgt voor een schone achtergrond, agarose is goed bestand tegen bacteriële kolonisatie. Ook consistentie in het polymeer vlekken zelf, binnen dezelfde array en tussen arrays essentieel en derhalve het drukken van de matrices moeten zorgvuldig worden gecontroleerd. Zorgvuldige aanpassing van de pennen in de printkop en ook uniform vullen van de 384-wells plaat nodig zijn om een uniforme spotten garanderen. Zoals sommige van de polymeren we gebruikten vertoonden een zekere mate van autofluorescentie, waarbij achtergrond fluorescentie gegevens voor elke dia vóór incubatie met bacteriën was van vitaal belang. Om rekening te houden met variaties en voor het verkrijgen van betrouwbare gegevens replica van microarrays worden geadviseerd.
De vlek hier toegepaste (DAPI) geen selectiviteit voor bacteriën, binden niet specifiek aan DNA. Daarom is een goede aseptische techniek is essentieel eenmaal bacterieculturen worden geïntroduceerd als verontreinigingen kunnen onopgemerkt blijven, verwarrende de uitleggingtatie van de resultaten. Hetzelfde geldt voor latere experimenten met scanning elektronenmicroscopie, waarbij het alleen mogelijk om staven en cocci onderscheiden maar niet genus of soort.
Na microarray screening moet veelbelovende polymeren worden gekozen voor verdere validatie. In het hier gepresenteerde voorbeeld werden zeven polymeren van belang die in de duidelijke afname in fluorescentie op de microarray en de remming van aanhechting werd bevestigd door ze te bekleden op grotere oppervlakken. Figuren 4 en 5 tonen de verlaging van binding gerealiseerd op glazen dekglaasjes, een praktische middelen om het gedrag van de polymeren als coatings bulk plaats van microarray spots testen. Vervolgens werden deze polymeren gecoat op medische hulpmiddelen aan vermindering van de bacteriële aanhechting volledig te kwantificeren. Het is belangrijk dat het oplosmiddel gekozen (zie protocol rubriek 8) voor deze coating studies goedaardig het gewenste substraat (hier de katheter) tijdens bewarening vermogen om het polymeer plaats lossen, om coating mogelijk. Hier gebruikten we aceton die, evenals de genoemde eigenschappen een laag kookpunt en verdampt snel om een gelijkmatige bekleding te verlaten.
De wijze van validering gekozen zal afhangen van de specifieke toepassing die wordt onderzocht. Als waarneming van cellen door elektron en fluorescentiemicroscopie maakt directe kwantificering van gehechtheid individuele cel, kozen we deze technieken als een aanvulling op de bulk vlekken microarray test. Resultaten worden in figuren 6 en 7, waarin het belang van gratis validatiemethoden tonen. De confocale beelden in figuur 6 geven duidelijk beelden van individuele cellen, terwijl de SEM heeft het extra voordeel dat een beoordeling van het oppervlak van het polymeer, die hier glad en gelijkmatig. Deze methoden zijn beperkt door het beeldveld van de gebruikte microscoop, en daarom is important om een reeks foto's te nemen om het vertrouwen in de resultaten. De hierboven beschreven werkwijze kan niet kwantificeren bacteriële hechting over het gehele oppervlak, alleen verzekerd afleiden uit een aantal kleine gebieden. Wij geloven dat dit voldoende is voor de beschreven toepassing. Vermindering van bacteriële binding kan worden bepaald door het opsommen oppervlak gehecht bacteriën op de gehele gecoate en ongecoate katheter stukken met werkwijzen zoals elders 22 beschreven. Maar dergelijke werkwijzen vereisen biomateriaaloppervlakken gezeefd om een uniform oppervlak, dat moeilijk te handhaven wanneer assays worden uitgevoerd met medische hulpmiddelen, die vaak complexe geometrie.
Het is duidelijk dat elk apparaat bestemd voor klinisch gebruik gaan door aanzienlijke verdere tests om de veiligheid en werkzaamheid bij de mens te waarborgen. De hier gepresenteerde methode staat voor het begin van dit proces en de verdere werkzaamheden moet een bevestiging van de in vivo activiteit bevatten. In dit geval bestuderen veneuze catheters, eerste werkzaamheden kon onderzoeken de binding van bloedcomponenten en hele cellen aan het polymeer. Het effect van bloedcomponenten op bacteriële binding moet ook worden overwogen, eventueel door herhaaldelijk bindingstesten in de aanwezigheid van geïnactiveerde serum of de-fibrinated bloed 23. De definitieve test van de technologie in een in vivo model zoals onderhuidse implantaat infectiemodel 24.
We demonstreren het potentieel van het polymeer microarray werkwijze voor het screenen van oppervlakte veranderende polymeren. Dergelijke polymeren (zowel bestendig bevorderen bacteriële binding) hebben een groot aantal toepassingen in de geneeskunde, de voedingsindustrie en biotechnologie, betekent deze werkwijze kan nuttig zijn in veel gebieden van onderzoek. Hoewel het werk hier gebruikt bacteriën, kan de werkwijze worden aangepast om andere celtypen en eveneens andere chemische microarrays.
The authors have nothing to disclose.
The authors thank EASTBIO (the East of Scotland BioScience Doctoral Training Partnership funded by the BBSRC) (S. V.) and the Medical Research Council (P.J.G) for funding.
Agarose | Sigma | 05066 | |
Silane-prep slides | Sigma | S4651 | |
Polymers | Synthesised in-house | Not applicable | |
NMP | Sigma | 494496 | |
LB Broth | Oxoid | CM1018 | |
DAPI | Thermo Fisher | D1306 | |
Tetrahydrofuran | Sigma | 401757 | |
(3-aminopropyl) triethoxysilane coated glass slides | Sigma | Silane-prep | |
Cacodylate buffer | Sigma | 97068 | |
Catheter 1 | Arrow International | CS12123E | |
Catheter 2 | Baxter Healthcare | ECS1320 | |
Osmium tetroxide | Sigma | 201030 | |
Equipment | |||
Contact printer | Genetix | Qarraymini | |
Microarray microscope | IMSTAR | Pathfinder | |
Spin Coater | Speedline Technologies | 6708D | |
Confocal microscope | Leica | SP5 | |
Image analysis software | Media Cybernetics | Image-Pro Plus | |
Scanning electron microscope | Philips | XL30CP | |
Sputter coater | Bal-Tec | SCD050 |