De meeste chemische reacties in cellen vereisen enzymen – biologische katalysatoren die de reactie versnellen zonder zelf opgebruikt of permanent veranderd te worden. Ze verminderen de activeringsenergie die nodig is om de reactanten om te zetten in de producten. Enzymen, meestal eiwitten, binden zich aan een substraat – een reactantmolecuul – waarop ze inwerken.
Enzymen vertonen substraatspecificiteit, wat betekent dat ze alleen aan bepaalde substraten kunnen binden. Dit wordt voornamelijk bepaald door de vorm en de chemische kenmerken van hun actieve site – het gebied van het enzym dat zich aan het substraat bindt.
Volgens het induced-fit model van enzymactiviteit verandert deze binding de conformatie – of vorm – van zowel het enzym als het substraat. Dit brengt het substraat dichter bij de hogere energietransitietoestand die nodig is om de reactie te laten plaatsvinden, bijvoorbeeld door zijn bindingen te verzwakken zodat het gemakkelijker kan reageren. Enzymen kunnen ook een reactie op gang brengen door omstandigheden te creëren binnen de actieve site die gunstiger zijn voor het verloop van de reactie ten opzichte van de omringende cellulaire omgeving.
Zodra de producten van de reactie zijn gevormd, komen ze vrij van de actieve site en kan het enzym worden gebruikt om reacties opnieuw te katalyseren.
