Endocriene cellen produceren hormonen om met verafgelegen doelwitcellen in andere organen te communiceren. Het hormoon bereikt deze verre gebieden via de bloedsomloop. Het hele organisme wordt aan het hormoon blootgesteld, maar alleen die cellen die hormoonreceptoren of doelwitcellen tot expressie brengen, worden beïnvloed. Endocriene signalering wekt dus langzame reacties van de doelcellen op, maar deze effecten houden ook langer aan.
Er zijn twee soorten endocriene receptoren: receptoren op het celoppervlak en intracellulaire receptoren. Receptoren op het celoppervlak werken op dezelfde manier als andere membraangebonden receptoren. Hormonen, de ligand, binden zich aan een hormoonspecifieke G-proteïne gekoppelde receptor. Dit initieert een conformatieverandering in de receptor, waardoor een subeenheid van het G-proteïne vrijkomt. Het eiwit activeert second messengers die de signaalcascades en transcriptiefactoren activeren.
Veel hormonen werken via receptoren op het celoppervlak, waaronder adrenaline, norepinefrine, insuline, prostaglandines, prolactine en groeihormonen.
Steroïde hormonen, zoals testosteron, oestrogeen en progesteron, zenden signalen uit met behulp van intracellulaire receptoren. Deze hormonen zijn kleine hydrofobe moleculen, dus ze bewegen zich direct langs het buitenste celmembraan. Zodra ze zich in de doelwitcel bevinden, bindt het hormoon zich aan zijn receptor. Deze binding veroorzaakt een conformatieverandering in de receptor waardoor een transcriptiefactor geactiveerd wordt. Na de activatie, bevordert of onderdrukt het receptor- of hormoonreceptorcomplex de genexpressie.
De intracellulaire hormoonreceptoren behoren tot een grote superfamilie van receptoren, die allemaal een vergelijkbare enkele polypeptideketen bevatten met drie verschillende domeinen. De N-terminus is het actieve domein van de transcriptiefactor. Het midden bevat een DNA-bindend domein dat specifiek is voor het gen. Hormonen binden aan het domein aan de C-terminus.
